Με αφορμή το ποίημα του Ζακ Πρεβέρ "Βγαίνοντας απ΄το σχολειό" ήρθαμε σε επαφή με το καλλιτεχνικό κίνημα του υπερρεαλισμού και προσεγγίσαμε τα βασικά του γνωρίσματα. Η προσφυγή στο φανταστικό, στα όνειρα και στην τύχη μάς πρόσφερε ερεθίσματα και έμπνευση.
Αξιοποιώντας, λοιπόν, τις τεχνικές της αυτόματης γραφής πραγματοποιήσαμε το δικό μας «υπερρεαλιστικό» ταξίδι. Αφήσαμε τη φαντασία μας ελεύθερη και με διάθεση δημιουργικότητας συνθέσαμε τα δικά μας ποιήματα - φυγή από ό,τι μας καταπιέζει ταξιδεύοντας με το αγαπημένο μας μουσικό όργανο και μετατρέποντας το σε μεταφορικό μέσο.
Με το σαξόφωνο στο χέρι της Καλλιόπης
Βγαίνοντας από το Μουσικό σχολειό,
με το σαξόφωνο στο χέρι,
Ταξίδεψα...
Στο Λονδίνο, στο Μπιγκ Μπεν
Και συνάντησα τον Πίτερ Παν,
Το αγόρι που δεν μεγάλωνε,
Που μισούσε τους μεγάλους,
Τους ώριμους ανθρώπους.
Κι άρχισα να παίζω μουσική
Κι οι μεγάλοι έγιναν παιδιά.
Άρχισαν να παίζουν, να γελούν,
Να διασκεδάζουν.
Και όλοι μαζί
με το σαξόφωνο στο χέρι
Ταξιδέψαμε...
Και φτάσαμε στη Νοτρ Νταμ,
Τον Κουασιμόδο βρήκαμε να κλαίει,
Για τη φίλη του που κάηκε
και ήρθε η Πεντάμορφη
να τον παρηγορήσει.
Άρχισα να παίζω μουσική
Και σταμάτησε να κλαίει,
Χαμογέλασε.
Και μ’ αυτό το χαμόγελο,
Η φίλη του ζωντάνεψε
Μέσα από τις στάχτες.
Και όλοι μαζί
με το σαξόφωνο στο χέρι
Ταξιδέψαμε...
Και φτάσαμε στη Χώρα του Ποτέ,
Την ξέγνοιαστη Χώρα,
που κάνεις ό, τι θες.
Ονειρεύεσαι, φαντάζεσαι
Όχι αγγαρείες κι εργασίες
Εκεί συναντήσαμε
τους μεγάλους που έγιναν παιδιά,
Τον Κουασιμόδο, τη Νοτρ Νταμ
Τους πειρατές και τις γοργόνες.
Κι αρχίσαμε να παίζουμε,
Μέχρι που νύχτωσε.
Και μείνανε όλοι εκεί.
Ο Πίτερ, ο Κουασιμόδος,
Η Νοτρ Νταμ και η Μπελ.
Και η ώρα περνά
Με το σαξόφωνο στο χέρι
στο σπίτι γυρνώ,
Ανάλαφρη πια.
Μα την επόμενη μέρα,
το σχολείο ξεκινά.
Ταξίδι με το φλάουτο της Στέλλας
Ταξίδι με το φλάουτο της Στέλλας
Το φλάουτο κατάρτι μου
Σε ασημένιο πλοίο
Ξεσκίζοντας τα κύματα
Που είναι διαγωνίσματα
πολύ βαρύ φορτίο.
Σαλπάροντας μπροστά μου
έχω ένα παγόβουνο
Το φλάουτο στα χέρια μου
γίνεται σκουπόξυλο.
Πετώντας φτάνω σε βουνού κορφή ψιλή
Στου Ντούριν το βασίλειο υποδοχή θερμή.
Απ’ το φλάουτο μαγεύεται κι ο Δράκος Νοσφιστής,
Με πάει ως τα πέρατα της Μέσης - Γης,
Ώσπου πέφτω στο κενό
Σε σύννεφο μαύρο, βλοσυρό.
Κάτω μου βροχή, αέρας, αστραπή
Η θλίψη πέφτει φοβερή κακού βαθμού μορφή.
Μα με φλάουτου μουσική
Το σύννεφο λιώνει, υποχωρεί.
Γκρεμίζομαι απ’ το σύννεφο
σε μία καμινάδα,
Το φλάουτο μου άφαντο.
Ήχος φρικτός έρχεται απ’ το βάθος
Κουδούνι
Με το που το άκουσα
επέστρεψε το άγχος.
Καταλήγω στο θρανίο
είμαι πάλι στο σχολείο.
Εδώ τελειώνει τ’ όνειρο
κι αρχίζει ο εφιάλτης.
Ταξίδι με τη μουσική της Φαίδρας
Βγαίνοντας απ'το σχολειό, το βιολί μου συναντώ. Αρχίζω, παίζω μουσική, σ' όλο τον κόσμο ν' ακουστεί. Σ' όλο το κόσμο ταξιδεύω σ' όλο το κόσμο εγώ πετώ
Με το δοξάρι μου το μαγικό μια ντο ρίχνω στη Γαλλία,
και στον πρωθυπουργό
μια σολ δίνω της Ιαπωνίας.
Το όργανο με ταξιδεύει, σε κόσμους μαγικούς κι εξωτικούς.
Όλο τον κόσμο εγώ θ' αλλάξω. Κοιτά εκείνα τα παιδιά, στην οδό του πενταγράμμου, με τις νότες παίζουνε κρυφτό.
Με την μουσική
σε άλλους κόσμους ταξιδεύω, Πλανήτες γαλαξίες βλέπω. Στις χορδές επάνω το δοξάρι κυλά περνώ απ'τον πλανήτη Άρη Μα πόσο ωραία η μουσική, παντού σε ταξιδεύει.
Αλλά τώρα πίσω
θα πρέπει να γυρίσω, με φωνάζουν τους ακούω. Το βιολί μου χαιρετώ, το τραγούδι ξεκινώ.
Μα ποιος θα περιμένει μέχρι αύριο.
Αύριο πάλι θα ταξιδεύω Αύριο θα πάω με τα παιδιά να παίξω
Αύριο ένα νέο ταξίδι ξεκινά
Ταξίδι με τη λύρα της Κυριακούλας
Ταξίδι με το πιάνο της Μαρίας
Βγαίνοντας απ΄ το σχολειό
με το πιάνο αγκαλιά,
τα προβλήματα ξεχνώ,
το άγχος και φεύγω μακριά.
Μακριά απ΄ το σχολειό,
μακριά απ΄ τα προβλήματα,
μακριά απ΄ τα διαβάσματα,
μακριά απ΄ τις εξετάσεις,
με τη μελωδία μου
όλα πια θα τα ξεχάσεις.
Πηγαίνω ταξίδια μακρινά
σε χώρες, πόλεις και χωριά,
με το πιάνο αγκαλιά
όλος ο κόσμος μαζί μου τραγουδά.
Μια πορεία μουσικών
περπατά σ΄ όλη την πόλη
παίζοντας τραγούδια μαγικά
όλος ο κόσμος τους ακολουθά.
Χορός, γέλια και χαρά
και ο χρόνος μας κυλά
τόσο δημιουργικά.
Όχι πια πόλεμος
όχι διακρίσεις.
Μόνο με τη μουσική
μπορείς τώρα να κερδίσεις
νέες εμπειρίες και ταξίδια.
Μα στο τέλος
πάλι στο σχολείο
θα πρέπει να γυρίσεις.
Ο χορός του κλαρίνου του Νίκου
Βγαίνοντας απ΄ το σχολειό
αρπάζω το κλαρίνο,
αρχίζω να παίζω.
Ξαφνικά μέσα απ΄ τα κλειδιά
νότες βγαίνουν στη σειρά.
Η ντο μετά τη φα
κάνει παρέα με τη λα
κι χορός τους αρχινά.
Να παίζω σταματώ
κι οι νότες νευριάζουν στο λεπτό.
Αρχίζουν και φωνάζουν
κι όλο τον κόσμο τον ταράζουν
Ξεκινώ, παίζω ξανά
και αυτές όλο χαρά
τον χορό στήνουν μπροστά.
Κόσμος μαζεύεται
και χειροκροτά
και πολλά μικρά παιδιά
χορεύουν με τις νότες αγκαλιά.
Ο ύμνος των τυμπάνων του Παναγιώτη
Στο σχολειό με τα βιβλία
που είναι όλα βαρετά,
παίζω μια ρούμπα στα τύμπανα
κι όλα κυλούν αρμονικά.
Την μπαγκέτα κρατώ
στο χέρι το αριστερό
που δίνει το σωστό ρυθμό
και το τουμπερλέκι μου ακούγεται
μέχρι και την Αφρική.
Ταξίδι με τα πλήκτρα του πιάνου της Εύης
Απ΄ το σχολείο βγαίνοντας
έναν κόσμο γκρι, μουντό αντικρίζω.
Όμως στο βάθος διακρίνω κάτι χρωματιστό,
ένα πιάνο όχι γκρι όχι μουντό,
μα σαν ουράνιο τόξο μοιάζει.
Τεράστιο και κουρδισμένο,
υπέροχη μελωδία βγάζει.
Ένα πιάνο μαγικό
κάθε άγγιγμα των πλήκτρων
σε ταξιδεύει σε κόσμους μακρινούς,
χωρίς άγχος, γεμάτο φαντασία.
Σε ταξιδεύει
εδώ κι εκεί
και παραπέρα
θέλοντας
να σου πει
ότι αξίζει
να ζεις
δημιουργικά.
Ταξίδι με την κιθάρα της Αθηνάς
Βγαίνοντας απ΄ το μουσικό σχολειό
την κιθάρα συναντώ
την παίρνω και ταξιδεύω
στον κόσμο της μουσικής.
Κοιτάζω από δω,
κοιτάζω από κει
όλοι είναι απασχολημένοι
με μια μικρή οθόνη.
Μα πώς είναι δυνατόν
να έχουν ένα τόσο όμορφο κόσμο
και να είναι όλοι
σκυμμένοι στις μικρές οθόνες;
Φαντάζομαι έναν κόσμο πιο όμορφο,
γεμάτο αρμονία και φιλιά
χωρίς μικρές οθόνες
παρά μόνο μουσικά όργανα
κι αισιοδοξία
και μελωδία.
Το βιολί μου της Αθηνάς
Βγαίνοντας από το μαγευτικό τοπίο
του μουσικού σχολειού
με ένα βιολί στο χέρι
και το μαγικό μου το δοξάρι,
σκορπώ νότες
πάνω κάτω
γύρω τριγύρω,
νιώθω να γίνεται
ο κόσμος καλύτερος.
Με τη μουσική
ζω σε άλλο κόσμο,
με νότες και κλειδιά του σολ
και παρτιτούρες
και χωρίς πολλές σκοτούρες.
Με το δοξάρι
μετατρέπω τη βαρεμάρα
σε φαντασία κι αισιοδοξία
μιας κι αυτά είναι τώρα λιγοστά.
ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΘΑ
ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ!
Το πιάνο της Ιωάννας
Άφωνο, βουβό
δίπλα στο τζάκι στέκει
το πιάνο κάποιων εποχών
παλιών, μεγάλων και τρανών,
έμπειρων καλλιτεχνών και ικανών.
Ανοίγοντας το πιάνο αυτό
πλήκτρα πολλά θαυμάζω,
ασπρόμαυρα γυαλιστερά,
αραδιασμένα στη σειρά
να τα χαϊδέψω περιμένουν.
Καθώς ακούμπαγα απαλά
τα πλήκτρα εκείνα στη σειρά
ήχοι ακούστηκαν πολλοί,
σαν παιδικές φωνές
πλημμύρισαν τον χώρο,
μια πανδαισία ηχητικών χρωμάτων.
Τώρα είσαι δικό μου.
Ταξίδι με το πιάνο της Ελένης
Άλλη μια μέρα περνά,
τίποτα το διαφορετικό,
όλα ίδια πάντα μένουν.
Όμως σαν παίρνω το σαξόφωνο
να ξεφύγω καταφέρνω
απ΄ την μονοτονία.
Με κάθε νότα του σαξόφωνου
κοιτώ τη θάλασσα
που ήρεμη κοιμάται,
την άνοιξη,
το καλοκαίρι
τους ανθρώπους
που κοιτιούνται στα μάτια
κι αγαπιούνται.
Με κάθε νότα του σαξόφωνου
πηγαίνω σ΄ έναν άλλο κόσμο,
με ταξιδεύουν οι διέσεις,
με συνεπαίρνει η μουσική,
παίζω piano
και τα ζώα κοιμίζω
παίζω forte
κι οι άνθρωποι χορεύουν
στον ρυθμό της μουσικής.
Όταν παίζω σαξόφωνο
Ονειρεύομαι.
Από το Β2
Ταξίδι στον κόσμο του φλάουτου, του Αποστόλη
Ταξίδι με τη μουσική της Φαίδρας
Βγαίνοντας απ'το σχολειό, το βιολί μου συναντώ. Αρχίζω, παίζω μουσική, σ' όλο τον κόσμο ν' ακουστεί. Σ' όλο το κόσμο ταξιδεύω σ' όλο το κόσμο εγώ πετώ
Με το δοξάρι μου το μαγικό μια ντο ρίχνω στη Γαλλία,
και στον πρωθυπουργό
μια σολ δίνω της Ιαπωνίας.
Το όργανο με ταξιδεύει, σε κόσμους μαγικούς κι εξωτικούς.
Όλο τον κόσμο εγώ θ' αλλάξω. Κοιτά εκείνα τα παιδιά, στην οδό του πενταγράμμου, με τις νότες παίζουνε κρυφτό.
Με την μουσική
σε άλλους κόσμους ταξιδεύω, Πλανήτες γαλαξίες βλέπω. Στις χορδές επάνω το δοξάρι κυλά περνώ απ'τον πλανήτη Άρη Μα πόσο ωραία η μουσική, παντού σε ταξιδεύει.
Αλλά τώρα πίσω
θα πρέπει να γυρίσω, με φωνάζουν τους ακούω. Το βιολί μου χαιρετώ, το τραγούδι ξεκινώ.
Μα ποιος θα περιμένει μέχρι αύριο.
Αύριο πάλι θα ταξιδεύω Αύριο θα πάω με τα παιδιά να παίξω
Αύριο ένα νέο ταξίδι ξεκινά
Ταξίδι με τη λύρα της Κυριακούλας
Βγαίνοντας απ΄ το σχολείο
Με τη λύρα μου θα ταξιδέψω,
και με τον ήχο των χορδών της
όλο τον κόσμο θα μαγέψω.
Περιμένω με ανυπομονησία
το ταξίδι να αρχίσει,
και χωρίς αμφιβολία
η μελωδία να ηχήσει.
Σκέψεις και προβλήματα
αιωρούνται πάνω από το κεφάλι,
το μόνο που μένει στο μυαλό
είναι οι στίχοι τραγουδιών.
Φτάνω σε ζούγκλες μακρινές
και αντί για τα σχοινιά,
κρατιέμαι από τις χορδές.
Έχουν περάσει ώρες πολλές
και ακόμη ταξιδεύω,
σε παραλίες μαγικές
κοχύλια και κοράλλια βλέπω.
Μα όλα ξαφνικά σταμάτησαν
Και πάγωσε ο χρόνος,
έχω τη λύρα συντροφιά
Ποτέ δε θα είμαι μόνος.
Ταξιδεύοντας με το Σαξόφωνο της Ελένης
ΒΓΑΙΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ
ΞΕΡΩ ΤΙ ΘΑ ΔΩ
ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΙΝΗΤΑ ΚΑΙ
ΜΩΡΑ ΠΑΡΑΤΗΜΕΝΑ
ΒΑΘΙΑ ΑΝΑΣΑ ΠΑΙΡΝΩ, ΒΗΧΩ
ΜΕΓΑΛΑ ΓΚΡΙΖΑ ΤΕΡΑΤΑ
ΚΑΛΥΠΤΟΥΝΕ ΤΗ ΘΕΑ
ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΝΤΩΣ ΘΕΑ;
ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΓΚΑΚΙ ΚΑΘΟΜΑΙ
ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΜΟΥ Η ΜΟΥΣΙΚΗ
ΜΕ ΠΑΡΑΣΕΡΝΕΙ
Ή ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ;
ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΧΑΙΔΕΥΟΥΝ ΑΠΑΛΑ
ΤΟ ΣΑΞΟΦΩΝΟ
ΤΩΡΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ
ΜΕ ΠΑΡΑΣΕΡΝΕΙ
ΜΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ ΝΟΤΩΝ
ΒΥΘΙΖΟΜΑΙ
ΓΕΛΙΑ, ΦΩΝΕΣ ΑΚΟΥΩ
ΣΥΝΕΧΙΖΩ
ΑΝΑΣΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΑΡΩ
ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΡΩ
ΣΥΝΕΧΙΖΩ
ΔΕ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ
ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΠΛΗΣΙΑΖΟΥΝ,
ΣΙΓΟΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ
ΔΕ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ
ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΧΟΡΕΥΟΥΝ
ΣΕ ΓΛΥΚΙΕΣ ΜΕΛΩΔΙΕΣ
ΑΚΟΥ! ΚΑΠΟΙΟΣ, ΚΑΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ
ΔΕ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ
ΜΠΙΣΚΟΤΑ!
ΠΟΙΟΣ ΝΑ ΤΑ ΜΟΙΡΑΖΕΙ ΑΡΑΓΕ;
ΕΝΑ ΣΥΝΤΡΙΒΑΝΙ
ΠΑΙΖΟΥΝ
ΜΙΚΡΟΙ, ΜΕΓΑΛΟΙ
ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΓΛΥΚΑ
ΣΑΝ ΣΟΚΟΛΑΤΑ
ΚΑΙ ΜΑΤΙΑ ΛΑΜΠΕΡΑ
ΣΑΝ ΤΟΝ ΗΛΙΟ
ΔΕ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ
ΕΧΕΙ ΣΚΟΤΑΔΙ
ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΦΩΤΕΙΝΑ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΒΥΘΙΣΜΕΝΟΙ
ΑΛΛΑ ΕΠΙΠΛΕΟΥΜΕ
ΦΩΝΑΖΟΥΝ
ΘΑ ΦΥΓΩ,
ΠΡΕΠΕΙ
ΚΑΙ ΣΤΑΜΑΤΩ
ΤΟΝ ΝΕΡΟ, Η ΣΤΑΧΤΗ
ΤΑ
ΠΑΙΔΙΑ, ΤΑ ΜΠΙΣΚΟΤΑ, ΟΛΑ!
ΠΕΦΤΩ
ΣΙΓΑ,
ΣΙΓΑ
ΣΙΓΑ
Βγαίνοντας απ΄ το σχολειό
με το πιάνο αγκαλιά,
τα προβλήματα ξεχνώ,
το άγχος και φεύγω μακριά.
Μακριά απ΄ το σχολειό,
μακριά απ΄ τα προβλήματα,
μακριά απ΄ τα διαβάσματα,
μακριά απ΄ τις εξετάσεις,
με τη μελωδία μου
όλα πια θα τα ξεχάσεις.
Πηγαίνω ταξίδια μακρινά
σε χώρες, πόλεις και χωριά,
με το πιάνο αγκαλιά
όλος ο κόσμος μαζί μου τραγουδά.
Μια πορεία μουσικών
περπατά σ΄ όλη την πόλη
παίζοντας τραγούδια μαγικά
όλος ο κόσμος τους ακολουθά.
Χορός, γέλια και χαρά
και ο χρόνος μας κυλά
τόσο δημιουργικά.
Όχι πια πόλεμος
όχι διακρίσεις.
Μόνο με τη μουσική
μπορείς τώρα να κερδίσεις
νέες εμπειρίες και ταξίδια.
Μα στο τέλος
πάλι στο σχολείο
θα πρέπει να γυρίσεις.
Ο χορός του κλαρίνου του Νίκου
Βγαίνοντας απ΄ το σχολειό
αρπάζω το κλαρίνο,
αρχίζω να παίζω.
Ξαφνικά μέσα απ΄ τα κλειδιά
νότες βγαίνουν στη σειρά.
Η ντο μετά τη φα
κάνει παρέα με τη λα
κι χορός τους αρχινά.
Να παίζω σταματώ
κι οι νότες νευριάζουν στο λεπτό.
Αρχίζουν και φωνάζουν
κι όλο τον κόσμο τον ταράζουν
Ξεκινώ, παίζω ξανά
και αυτές όλο χαρά
τον χορό στήνουν μπροστά.
Κόσμος μαζεύεται
και χειροκροτά
και πολλά μικρά παιδιά
χορεύουν με τις νότες αγκαλιά.
Ο ύμνος των τυμπάνων του Παναγιώτη
Στο σχολειό με τα βιβλία
που είναι όλα βαρετά,
παίζω μια ρούμπα στα τύμπανα
κι όλα κυλούν αρμονικά.
Την μπαγκέτα κρατώ
στο χέρι το αριστερό
που δίνει το σωστό ρυθμό
και το τουμπερλέκι μου ακούγεται
μέχρι και την Αφρική.
Ταξίδι με τα πλήκτρα του πιάνου της Εύης
Απ΄ το σχολείο βγαίνοντας
έναν κόσμο γκρι, μουντό αντικρίζω.
Όμως στο βάθος διακρίνω κάτι χρωματιστό,
ένα πιάνο όχι γκρι όχι μουντό,
μα σαν ουράνιο τόξο μοιάζει.
Τεράστιο και κουρδισμένο,
υπέροχη μελωδία βγάζει.
Ένα πιάνο μαγικό
κάθε άγγιγμα των πλήκτρων
σε ταξιδεύει σε κόσμους μακρινούς,
χωρίς άγχος, γεμάτο φαντασία.
Σε ταξιδεύει
εδώ κι εκεί
και παραπέρα
θέλοντας
να σου πει
ότι αξίζει
να ζεις
δημιουργικά.
Ταξίδι με την κιθάρα της Αθηνάς
Βγαίνοντας απ΄ το μουσικό σχολειό
την κιθάρα συναντώ
την παίρνω και ταξιδεύω
στον κόσμο της μουσικής.
Κοιτάζω από δω,
κοιτάζω από κει
όλοι είναι απασχολημένοι
με μια μικρή οθόνη.
Μα πώς είναι δυνατόν
να έχουν ένα τόσο όμορφο κόσμο
και να είναι όλοι
σκυμμένοι στις μικρές οθόνες;
Φαντάζομαι έναν κόσμο πιο όμορφο,
γεμάτο αρμονία και φιλιά
χωρίς μικρές οθόνες
παρά μόνο μουσικά όργανα
κι αισιοδοξία
και μελωδία.
Το βιολί μου της Αθηνάς
Βγαίνοντας από το μαγευτικό τοπίο
του μουσικού σχολειού
με ένα βιολί στο χέρι
και το μαγικό μου το δοξάρι,
σκορπώ νότες
πάνω κάτω
γύρω τριγύρω,
νιώθω να γίνεται
ο κόσμος καλύτερος.
Με τη μουσική
ζω σε άλλο κόσμο,
με νότες και κλειδιά του σολ
και παρτιτούρες
και χωρίς πολλές σκοτούρες.
Με το δοξάρι
μετατρέπω τη βαρεμάρα
σε φαντασία κι αισιοδοξία
μιας κι αυτά είναι τώρα λιγοστά.
Η δύναμη της μουσικής της Κατερίνας
Καβάλα στην κιθάρα
μου τον κόσμο ταξιδεύω
πάνω από τα όρη και
τα ψηλά βουνά
Καβάλα στην κιθάρα
μου σε άλλον κόσμο μπαίνω
Που εκείνος έχει
νότες και μουσικά κλειδιά.
Μέσα σε αυτόν τον
κόσμο μόνο χαρά υπάρχει
οι πενταγραμμένοι
δρόμοι του γεμίζουνε παιδιά
και αυτά με την σειρά
τους μελωδίες τραγουδάνε
με ευχάριστη αρμονία
που γεμίζει την καρδιά.
Γέλια, χαρά, φωνές αυτή ήταν η ζωή
τώρα μονάχα απέμεινε
ένα χαζό κουτί,
ένα χαζό κουτί που το
μυαλό έχει αλλάξει
και την σκέψη την
χαρούμενη την έχει απαλλάξει.
Μόνη σωτηρία είμαστε
εμείς
γέροι , παιδιά, παππούδες
και γονείς,
αν ενωθούμε σα μια
γροθιά
με χαρούμενη μελωδία
στην καρδιά
Το χαζοκούτι θα
πετάξουμε
Άφωνο, βουβό
δίπλα στο τζάκι στέκει
το πιάνο κάποιων εποχών
παλιών, μεγάλων και τρανών,
έμπειρων καλλιτεχνών και ικανών.
Ανοίγοντας το πιάνο αυτό
πλήκτρα πολλά θαυμάζω,
ασπρόμαυρα γυαλιστερά,
αραδιασμένα στη σειρά
να τα χαϊδέψω περιμένουν.
Καθώς ακούμπαγα απαλά
τα πλήκτρα εκείνα στη σειρά
ήχοι ακούστηκαν πολλοί,
σαν παιδικές φωνές
πλημμύρισαν τον χώρο,
μια πανδαισία ηχητικών χρωμάτων.
Τώρα είσαι δικό μου.
Ταξίδι με το πιάνο της Ελένης
Άλλη μια μέρα περνά,
τίποτα το διαφορετικό,
όλα ίδια πάντα μένουν.
Όμως σαν παίρνω το σαξόφωνο
να ξεφύγω καταφέρνω
απ΄ την μονοτονία.
Με κάθε νότα του σαξόφωνου
κοιτώ τη θάλασσα
που ήρεμη κοιμάται,
την άνοιξη,
το καλοκαίρι
τους ανθρώπους
που κοιτιούνται στα μάτια
κι αγαπιούνται.
Με κάθε νότα του σαξόφωνου
πηγαίνω σ΄ έναν άλλο κόσμο,
με ταξιδεύουν οι διέσεις,
με συνεπαίρνει η μουσική,
παίζω piano
και τα ζώα κοιμίζω
παίζω forte
κι οι άνθρωποι χορεύουν
στον ρυθμό της μουσικής.
Όταν παίζω σαξόφωνο
Ονειρεύομαι.
Από το Β2
Ταξίδι στον κόσμο του φλάουτου, του Αποστόλη
Μπαίνοντας στο δωμάτιό μου
Αφήνω την τσάντα
Παίρνω το φλάουτό μου
Παρατάω τα πάντα
Συγκεντρώνομαι στην μουσική μου
Και ξεχνιέμαι για πάντα
Φυσώντας το φλάουτό μου
Νιώθω κάτι μαγικό
Και μεθάω στην μελωδία
Που δημιουργείται απ' αυτό
Η μελωδία είναι ωραία
Με κρατάει στον ρυθμό
Και παράλληλα πηγαίνω
Σ 'έναν κόσμο μαγικό
Δεν αφήνω ούτε στιγμή,
Να περάσει, ούτε λεπτό
Που να μην έχω αφεθεί
Στο φλάουτό μου το γλυκό.
Σε μια πόλη φανταστική του Γαβριήλ
Σε μια πόλη φανταστική του Γαβριήλ
Το βιολί μου κρατώ
Και ξεκινώ να τραγουδώ
Και ξαφνικά στον αέρα πετώ
Ψηλά στον ουρανό
Το βιολί μου πιλοτάρω
το δοξάρι μου έβγαλε φτερά.
Και ένα σύννεφο με βλέπει
και με χειροκροτά θερμά.
Σολ παίζω , στρίβει αριστερά
και με τη μι κλίνει προς τα δεξιά.
Μα με μία συγχορδία
Να που γίνεται λαγός
Κι όλο τρέχει να τον πιάσουν
αλλά γίνεται καπνός.
Με το βιολί μου γυρνώ
μια από δω και μια από κει
Μέχρι νά βρω την πόλη
τη φανταστική.
Εκεί που όλα τα όργανα είναι μαγικά
Και τραγουδούν με κέφι και χαρά.
Για την αγαπημένη τους τη δήμαρχο
Που δεν είναι καθόλου κακιά.
Και τελικά τη βρίσκω
Σ΄ ένα χώρο μουσικό
που το κάθε όργανο
Έχει το δικό του σύννεφο.
Μα στο μεγάλο πιάνο
κάθεται η
μου χαμογελά,
και με καλωσορίζει θερμά.
Σκέφτηκα πως ανήκω
σ΄ αυτήν την πόλη τελικά
Και να που ξαφνικά
τα μάτια μου ανοίγω!
Και βρίσκομαι σ΄ ένα θρανίο επάνω
μαθηματικά να κάνω.
Αλλά το απέραντο χαμόγελο
Δεν έγινε στάχτη
Γιατί ξέρω πως
μόλις το βιολί μου ξαναπιάσω
Με τις νότες
ψηλά στον ουρανό θα φτάσω!
Ταξίδι με βιολί της Βικτωρίας
Το δοξάρι εγώ κρατώ,
ξεκινώ βιολί να παίζω,
τις χορδές του γρατζουνώ,
βγάζω ήχο μελωδικό.
Οι κλίμακες είναι πολλές
τα διαστήματα αρκετά
Αχ...τι να κάνω
το μυαλό μου χάνω.
Αλλά τι να κάνω, προχωρώ
με το δοξάρι στο χέρι
Το βιολί μου αναζητώ
και μόλις το βρω
σταματημό δεν έχω.
Οι ώρες κυλούν
άπειρες
πολύ ευχάριστες.
Μα εγώ σαν ο ήλιος δύσει
το βιολί μου έχω
στην άκρη αφήσει.
Και το βράδυ μαγικά
μουσική ηχεί στα αυτιά
από τ΄ ακουστικά.
Κι ο ήλιος πάλι απ΄ την ανατολή
ξεκινά να ξεμυτίσει
Στο σχολείο μας ήρθε
η μουσική να ξαναηχήσει.
Παίρνω το βιολί μου
Το ονειρικό ταξίδι των μουσικών οργάνων
της Ευαγγελίας
πάω σε μια χώρα φανταστική
δεν υπάρχει διάβασμα, μαθήματα
μόνο μουσική.
Με ένα όργανο στο χέρι
τρομπέτες, φλάουτα,
πιάνο και βιολιά
φτιάχνουμε μια μελωδία
που κανείς
δεν μπορούσε να φανταστεί.
Όλα τα παιδιά μαζί
φύγαμε για την Αμερική
για συναυλία στο L.A.
και στο Σαν Φρανσίσκο
και μετά με ένα βαγόνι
πάμε για Βοστόνη.
Παίρνουμε ένα αεροπλάνο
με σχήμα σαν τρομπόνι
πετάμε για Ντουμπάι,
ο σφυγμός μας δυναμώνει.
Τα όργανα ξεκουρδίζονται
χωρίς καμία λογική,
δεν υπάρχει σωτηρία,
αν δεν πάμε Οργανούπολη.
«Ο ΓΥΡΟΣ
ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΕ ΕΝΑ ΤΣΕΛΟ» της Κασσιανής
Το τσέλο μου στο χέρι
Μελωδία θα μου φέρει
Για να αρχίσει η χρονιά
Με χαμόγελα παιδιά.
Το ‘βαλα στο αεροπλάνο
Και όμως πάλι νύχτα φτάνω.
Πάω τώρα Φιλανδία, Ανταρκτική
Και πάλι πίσω στην Αγγλία.
Συναντώ τους πιγκουίνους
Παίζω τσέλο σε ένα ιγκλού.
Με ακούνε οι αρκούδες οι πολικές
Και μαγεύονται απ΄τον ήχο τον γλυκό.
Πάλι πίσω στην Αγγλία
Στο Μπιγκ Μπεν τώρα μπροστά
Παίζω τσέλο δυνατά.
Τέλος πάλι Φινλανδία
Κάνω την ίδια την πορεία
Στους ταράνδους μου μπροστά
Ένα τσέλο τραγουδά.
Ταξιδεύοντας με μια κιθάρα μαγική της Αγγελικής
Σε μια κιθάρα
Καθίσματα μας τα τάστα ήταν
κι οι χορδές τα
μονοπάτια μας.
Και κάθε φορά που παλλόταν μια χορδή,
μια νότα
πετούσε γύρω μας σαν πουλί.
Έτσι κι εμείς τη μαγική κιθάρα καβαλήσαμε
και
ξεκινήσαμε
να κολυμπάμε μες τον ουρανό,
σε μια θάλασσα από πεντάγραμμα και διέσεις.
Για ώρες ταξιδεύαμε
στέλνοντας νότες σε ανθρώπους
Και κάθε νότα που ακουμπούσε κάθε έναν από
αυτούς,
τους έκανε και λίγο πιο χαρούμενους.
Και τότε ένα μικρό κορίτσι μας ρώτησε:
"Τι είναι αυτή η μαγική μελωδία;"
Και εμείς με μια φωνή της είπαμε:
"Είναι η Μουσική!"
Και ευθύς την πήραμε μαζί μας
πάνω στη μαγική κιθάρα.
Και έτσι όλα τα παιδιά συνεχίσαμε
το ονειρικό μας ταξίδι,
ώσπου μας χαιρέτησε ο Αυγερινός.
Στον μαγικό κόσμο του πιάνου της Άννας
Γυρνάω από το σχολείο Και δεν περιμένω ούτε λεπτό Το πιάνο μου να αγγίξω Μονομιάς να χαθώ Όταν παίζω πιάνο Την πραγματικότητα ξεχνώ Τίποτα δεν με σταματάει Όταν παίζω το πιάνο μου το γλυκό Στον μαγικό κόσμο βρίσκομαι Μουσική μονάχα ακούω Θέλω να είμαι εκεί συνέχεια Να χορεύω ένα τανγκό Το πιάνο μου μιλάει Μου λέει πως μπορώ Όταν τα πράγματα είναι δύσκολα Εγώ να προχωρώ Και όταν ο κόσμος γύρω μου Μου λέει πως δεν μπορώ Εγώ ξέρω πως έχω το πιάνο μου Να μου λέει το αντίθετο.
Τα ποιήματά μας θα παρουσιαστούν στο αγαπημένο μας μαθητικό ραδιόφωνο - European School Radio τη φετινή ραδιοφωνική χρονιά. Συντονιστείτε μαζί μας!
Στον μαγικό κόσμο του πιάνου της Άννας
Γυρνάω από το σχολείο Και δεν περιμένω ούτε λεπτό Το πιάνο μου να αγγίξω Μονομιάς να χαθώ Όταν παίζω πιάνο Την πραγματικότητα ξεχνώ Τίποτα δεν με σταματάει Όταν παίζω το πιάνο μου το γλυκό Στον μαγικό κόσμο βρίσκομαι Μουσική μονάχα ακούω Θέλω να είμαι εκεί συνέχεια Να χορεύω ένα τανγκό Το πιάνο μου μιλάει Μου λέει πως μπορώ Όταν τα πράγματα είναι δύσκολα Εγώ να προχωρώ Και όταν ο κόσμος γύρω μου Μου λέει πως δεν μπορώ Εγώ ξέρω πως έχω το πιάνο μου Να μου λέει το αντίθετο.
«Ταξιδεύοντας με την
κιθάρα μου» της Έλενας
Με την κιθάρα μου ξανά θα ταξιδέψω
Θα φτάσω σ’ άλλη γη και ουρανό
Θα ζω ένα ισόβιο παραμύθι
Τον κόσμο θα ξεχάσω σαν μωρό.
Τότε θα δω ξανά τ’ αστέρια
Θα τα κοιτώ από πιο κοντά
Θα ‘μαι ένα σώμα κι αίμα
Και θα θυμάμαι ξανά.
Τη γη θα περάσω μα δε σταματάω
Θα φτάσω κι άλλο πιο ψηλά
Θα φτάσω τον ήλιο, τη γη θα δω από μακριά
Ξανά στο φεγγάρι θα παίζουν παιδιά.
Κι όταν θα κοιτάξω προς τα κάτω
Θα δω τις θάλασσες, τους ωκεανούς
Και μέσα γοργόνες
που θα κολυμπούν
Θα παίζουν και θα ψάχνουν να κρυφτούν.
Και τότε πίσω θα γυρνάω
Τα βουνά θα περνάω και τις θάλασσες θα περνώ
Αυτή τη γη θ’ αγαπάω
Στην άμμο θα περπατάω.
Κι έτσι όλα θα ‘ναι αληθινά, μοναδικά,
Η γη θα γεμίσει ξανά με παιδιά
Κι απ’ τα παραμύθια τα φανταστικά
Θα φύγουν και θα ‘ναι για πάντα εδώ
οι γοργόνες και τα
κοχυλάκια.
Ταξιδεύοντας με την κιθάρα του Παναγιώτη
Όταν την
κιθάρα μου κρατώ
νιώθω πως πετώ
πως από το σπίτι βγαίνω
και σε άλλες χώρες ταξιδεύω.
Με την κιθάρα μου συνοδοιπόρο
βρίσκομαι σε άλλο χώρο
σε άλλη ήπειρο, σε άλλο πλανήτη
δε θα ξαναγυρίσω σπίτι.
Όταν τις χορδές της χτυπώ
νιώθω πως μπαίνω σε έναν κόσμο μαγικό
με νότες και κλειδιά
είναι όλα ονειρικά.
Μετά απ’ όλα αυτά γυρνώ
πίσω στο σπίτι το βαρετό
και πρέπει να διαβάσω
ιστορία που θα γράψω.
Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ του Χρήστου
Άλλη μια μέρα στο σχολειό
Πω πω τι βάσανο κι αυτό
Έρχεται η κυρία και βάζει μια φωνή
«Βγάλτε τα τετράδια για τη φυσική»
Τελειώνει η μέρα η σχολική
Γυρνώ στην οικογένεια μου την καλή
Όμως εμένα στο νου μου κάτι άλλο με τραβά
Και πάω στο δωμάτιο μου βουβά
Ακούω μια φωνή λεπτή και σιωπηλή
Είναι η κιθάρα μου η μικρή που με καλεί
«Έλα να παίξουμε λίγη μουσική»
Πιάνοντας την στα χέρια μου, έκλεισα τα
μάτια μου σφιχτά
Και βρέθηκα σε έναν πλανήτη πολύ πιο
μακριά
Είχε κιθάρες και βιολιά, πιάνο και πολλά
κρουστά
Ήρθε κι αρχηγός τους, μια λαμπρή κιθάρα
Και
μου λέει έλα, έλα θα σε ξεναγήσω στην πόλη τη μεγάλη
Ανέβηκα σε ένα σύννεφο και την είδα από
ψηλά
Μεγαλύτερη από τη Μαδαγασκάρη
Δίπλα μου άλλα σύννεφα μικρά και μεγάλα
Με κρουστά, φλάουτα και βιολιά
Έναν θόρυβο ακούω ξαφνικά
Με τα μάτια ανοιχτά στο δωμάτιό μου είμαι τελικά
Με την κιθάρα μου στην αγκαλιά
Το ξυπνητήρι μου χτυπάει σαν τρελό
Βγάζει έναν ήχο εκκωφαντικό
Στο σχολειό πρέπει να πάω πάλι
Ξεκινά μέρα μεγάλη
Μα την κιθάρα δε θα αφήσω
Τα όνειρα
μου θα κρατήσω
Τα ποιήματά μας θα παρουσιαστούν στο αγαπημένο μας μαθητικό ραδιόφωνο - European School Radio τη φετινή ραδιοφωνική χρονιά. Συντονιστείτε μαζί μας!
Και μέχρι να βγει στον αέρα η εκπομπή με τις φετινές μας δημιουργίες απολαύστε ένα δείγμα των ποιητικών δημιουργιών των μαθητών του Μουσικού Σχολείου Βέροιας της σχολικής χρονιάς 2018 - 2019 με αφορμή το ποίημα του Ζακ Πρεβέρ.
Επἰσης, μπορείτε να ακούσετε κάποια από τα περσινά ποιήματα με συνοδεία μουσικής στη ραδιοφωνική εκπομπή με θέμα την ποίηση μετά το 35ο λεπτό εδώ. Η εκπομπή μεταδόθηκε ζωντανά στο μαθητικό ραδιόφωνο -European School Radio.
Πληροφορίες εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου